3 lessen in veerkracht die we vergeten zijn

Anna Tjumina, Mindset Sidekick
Mar 12, 2018
4 min read

Updated: Nov 8, 2021

Wat heb ik een levensles in veerkracht gekregen! En die kwam van mijn 5-jarige dochter. Een week geleden heeft ze op school haar arm gebroken. Ambulance, ziekenhuis, spoedoperatie.

Voor een ouder is dit sowieso een hel, maar ik was vooral bezorgd om haar gemoedstoestand voor de komende zes weken met een arm in het gips. Want het is haar schrijfarm én we hadden een vliegvakantie geboekt, vertrek vier dagen na de operatie. Ik zag het allemaal in duigen vallen met alle gevolgen van dien…

Maar niets ervan! Mijn dochter heeft niet één keer gezeurd over de pijn of dat ze iets niet kon doen. De dag na de operatie wilde ze al naar school en drie dagen later zat ze vrolijk in het vliegtuig. Geen gejammer, geen geklaag! Dat doen wij volwassenen haar niet na.

En dat zette mij aan het denken. Waren we allemaal zo als kind? Wat is er in godsnaam gebeurd met ons en waarom heeft volwassen worden dat veranderd?

Reading between the lines

Ik ben gaan onderzoeken. Wat blijkt, onze levenservaring heeft in zo’n situatie overduidelijk een slechte invloed op onze houding en ons gedrag. Vooral als ondernemer maak je vaak tegenslagen mee.

De verkoop valt tegen, een klant belt af, het resultaat van de sessie wijkt af van je verwachting, facturen worden niet betaald etc. Hoe mooi en vooral anders zou het zijn als we de veerkracht hadden van mijn dochter?!

Voor mij zijn er nu drie duidelijke lessen in veerkracht en die gaan mij als ouder, ondernemer en persoon veel nieuwe ervaringen brengen. Als er volgende keer iets tegenzit denk ik er heel anders over en ga ik er heel anders mee om.

Les 1. Wees nieuwsgierig naar mogelijkheden

Het hele traject van 112 bellen tot ontslagen worden uit het ziekenhuis was nieuw voor mijn dochter. En onbekend is eng. Dat weet ik uit ervaring - bijvoorbeeld toen ik mijn baan verliet voor het ondernemerschap - en ervaar ik elke keer weer als ik een nieuw project start of promotiecampagne uitzet.

Ik wilde dit mijn dochter besparen en besloot om haar ALLES uit te leggen en haar op het ergste voor te bereiden. Dat ze misschien naar het ziekenhuis moest, geopereerd moest worden, een nacht in het ziekenhuis moest slapen, dat we misschien niet op vakantie konden…

Dat was lastig want haar eerste reactie was natuurlijk groot verdriet en tranen. Maar nadat ze het begreep, was het verdriet opvallend snel over. Het ging komen, punt. Toen sommige doemscenario’s waarheid werden, was ze niet teleurgesteld. Nou oké, een pruillipje, maar meer niet. Dat was bijzonder! En de blijdschap was juist intenser wanneer er een doemscenario niet uitkwam, zoals de vakantie die gewoon doorging. Les voor de ondernemer in mij: bedenk en vooral belééf op voorhand ALLES wat mis kan gaan. Dan ben je minder aangeslagen op het moment zelf en kan je er beter en sneller mee dealen.

Annemarie van Gaal heeft een soortgelijke methode. Ze noemt dit ‘post-mortem analyse’: aan het begin van je project stel je je voor dat het project mislukt. Je begint bij de mislukking en denkt terug aan waarom en wat mis is gegaan. Je benoemt dus alles wat heeft geleid tot het mislukken ervan.

Als je de lijst klaar hebt, voel je de mislukking en de pijn. Daarna bedenk je voor alle punten een oplossing, wat je kunt doen om het te voorkomen of hoe je ermee omgaat als het wel gebeurt. Nu ben je klaar voor de start!

Les 2. Wil het niet anders

Mijn dochter heeft geen één keer gezegd: “Had ik maar…” Dat hebben we ons dus echt aangeleerd. Zo zonde, want het vormt een onnodig mega denk-obstakel! De optie ‘zonder gips op vakantie’ bestaat niet voor haar.

Dit is de nieuwe realiteit en dus is het goed zo. Het komt niet eens bij haar op om het verleden anders te willen. En ze bestempelt het ook niet als ‘slecht’ of ‘onwenselijk’. Wauw! Dat is pas een eigenschap die ik ook wil hebben. Het is gebeurd en klaar. NEXT!

Les voor de ondernemer in mij: Mijn tegenslagen accepteren en niet anders willen! Auch. Maar ja, het is inderdaad zonde om de ‘had ik maar…’ opties uit te denken. Die uren kan ik niet factureren! Toen wist ik niet beter. En de besluiten toen heb ik wel degelijk uitgedacht. Ja, ik voel een verlichting. Dus de trigger voor mijn nieuwe denkpatroon is: wat is mijn gips nu? En dan gewoon door.

Les 3. Doe meer van wat NU mogelijk is

Mijn dochter liet zich niet negatief beïnvloeden door wat er niet mogelijk was. Ze benoemde wel een paar keer dat ze iets niet kon, maar zei dan: “Het geeft niet, ik heb dit nog nooit met gips geprobeerd!”

Ik had even een minuutje nodig om deze uitspraak te verwerken. Hoe slim is dat! Eureka! Je hebt nog nooit een mislukt project gehad. Een bijzondere nieuwe ervaring. Eens kijken hoe het is om dat te ervaren en vanuit daar verder te gaan!

En wat ik vooral een hele bijzondere waarneming vond is dat ze constant op zoek was naar wat wel lukte met gips of met haar linkerhand. “Kijk mama, ik kan eten met links!” We keken er vol trots en bewondering naar. Waarom doen wij dat niet? Waarom concentreren we ons op wat niet mogelijk is? We hebben alsnog veel kunnen doen op vakantie, mét een arm in het gips. Het was een leuke zoektocht naar mogelijkheden en die bleken er veel te zijn.

Les voor de ondernemer in mij: Focus op wat ik nog allemaal wel kan doen. Als promotie A niet werkt dan B verzinnen. En C tm Z uitproberen. En anders een ander project proberen. Want er is nog zoveel dat ik niet ken of geprobeerd heb.

Childlike resilience

Deze kinderlijke veerkracht heeft mij enorm gemotiveerd om dingen te DOEN in mijn bedrijf. Niet terugkijken maar doen in het nu, en niet blijven hangen in wat misging en mis kan gaan. Want het ging niet mis – het is mij gelukt om nieuwe ervaringen te creëren.

Dank je mijn kind! Je hebt me geleerd om het NU als basis te gebruiken en mezelf te herontdekken als nieuwsgierig wezen dat ik eigenlijk altijd al was.